Görünürlük / Visibility

First chapter into the body's memory / Vücudun hafızasına girişimizde ilk bölüm

Oct 11, 2023

English Chapter:

Ah. My body.

Fragile and flexible, it stretches out like a tree embodied. I go high up, I go way down. It can only happen both ways. What comes up, must come down.

As we experience the duality of simply, everything, I learn that the body in itself feels these dualities too. This time around, my body was contemplating about its own retractions. Or its boldness.

Since my teenagehood days, I loved contemplating about the concept of “living in a society”. A society that verbally encourages you to be yourself, though when you embrace yourself you find that every action you take is met with a far less welcoming feeling, from your surrounding. Interestingly, I experience this almost anywhere I go. At one point, I thought it was more prominent in specific parts of the world. Where I come from, Turkey. A land of richness, though filled with incredibly deep suppression. That is where I learnt in this life, that my body at times may be safer, if I freeze it up rather than be fluid in it. I thought I would only experience it there. Over the course of the past few years as I stepped into my womanhood, deepened my connection with Spirit, I started being able to grasp what this energy may be about. Awareness in itself, in its duality, is both a blessing and a curse. *You may find that I will be mentioning duality a lot in my writings, brace yourselves.* To put it simply, the sense of suppression is not specifically found in certain parts of the world, although maybe they have more of a reputation, and maybe it is more visible in those parts. But, this is a human thing. It seems to be built into us.

Maybe I shouldn’t generalise. Then let me speak from my experience, truly seen with my eyes.

I have seen day after day, so many different environments, and hardly noticed people being comfortable in their skin. It is different if the setting is an event, a festival, a dance platform, anywhere that kind of creates a more specific container to be more free. Funnily we need those events to tap into our own nature and get a chance to see what may be going on inside of our deeply complex nature. Letting the wild side out, to feel more supported in being free, just in those small glimpses. Can you imagine in the totality of our lives, unless we make space for certain events, we are in some way living in the prison cell of our bodies, we end up as just doing beings. We are not really being beings. So maybe sex comes in the room here. Maybe the component of sex is also where we find ourselves to be able to release. Well that’s a whole other topic we may dive into. I will say, even with intimacy, we often don’t feel as free as we could be.

Hmm.

I count myself to be someone that has dedicated herself to the craft of the body’s freeness, for years. Despite how incredibly free I feel, when I feel I am watched, I notice my breath shortening. I notice suddenly… I am freezing up. Losing my fluidity. Self consciousness kicking in. I am giving into the exact thing that the other probably wants, to some extent. To see me, not be free. To see me, come into the frequency they are in. It is a pattern I have observed for years.

When we are being watched, doing whatever we are doing, in our natural way, natural flow, our calmness… One can easily notice the different ways someone may be watching. It is all energy. So, I observed those differences. There is admiration, it is almost like they silently cheer for you, they are genuinely so inspired to see you be you, that their attention comes to you in this energy form of “keep going, you are amazing”. Now you can’t help but feel so deeply encouraged, that it feels like strangers are hugging you from afar. I never feel myself retracting with this kind of “being watched”. Sometimes it can make me feel shy. But never freezing.

The next type is the type that is watching with envy, watching with judgement, watching with dissatisfaction, this is where we draw in the Evil Eye protection, I can hear my grandmother starting to pray already. We know why Evil Eye exists, and we know why we need protection sometimes. There are those, who sadly are not finding their joy in their lives, their middle point (balance), their sense of freeness. However you are being, is just reminding them that they are not being. Themselves. Now I will say that some people can feel that way and still be inspired, be reminded that they too can find their way, take your freeness as encouragement instead. But some beings, they do not know what to do with that sensation, for they want it to go away. So the easiest way, is to put their energy, onto you, with the intention of wanting to disempower you. Somehow wishing for you to trip over, metaphorically. Suddenly, you are left with a void that deep down you know does not belong to you. Ah, if you are wondering, this is the story of my life. One may think it is their dream to be recognised, but not all recognition feels supportive. In fact, when I feel the void which does not belong to me, and I go into this low wave (my low end of emotional process) of “what have I done, that annoyed someone so much that they wished such negative things for me?” I end up, wanting to be invisible.

Invisibility cloak, how often I wished for you in my life.

But wait. There is another type.

The sexualising watcher.

Cosmic joke is, I have no idea which one makes me freeze more. Needing the Evil eye protection, or needing to freeze my body because I am scared of the consequences. I ended up scared either way.

How often have I found myself in instances where I noticed someone watching me with hunger? How often I wondered what should be my next move? Should I keep being me, and possibly receive something coming from them, that I may feel so uncomfortable with? Possibly unsafe with? And and and and. Or, I close myself off, and turn my back on myself, my principals, my body, my sense of freeness. Sometimes it feels like they want to see me close up anyway, it ties with the previous kind of watcher, where you give into their intention, and you lose.

Here I am going to add this poem I wrote today;

“ I see you

you are always watching me

I keep wondering

must you make my existence

so unbearable

because yours is

hunger, remaining inside

the hungry

insatiable, there is no cure for you

there is only a learning

waiting as the seed

inside the Earth

must you make my existence

so unbearable

why do I struggle breathing all of a sudden

and I see,

I have chosen the path

of forgiveness

though has that ever meant

I would allow your eyes

to go inside my skin

does it mean

you own me now

for I keep being me

I feel I gave me to you

if I stop being me

I gave me to you

can I come out of it

with my dignity

and without wishing ill for you

the pain you pass to me

must you be this way

you are not unlovable

and I am sorry

they made you feel that way

there is a space

space for you to feel

your desires

without breaching my existence

without making me want to run away

or fearing what may happen

I never want to make it

harder for you

than it already is

please move away

and look at me from afar

let me send you healing

for I see you “

Berfin, 11th of October, 2023, titled “no unlovables here”

In life I have learnt that, all kinds of people will bump into me. I have no choice in this matter. All kinds of people will judge, will look, will desire / sexualise, and ill-wish upon me. I have understood that our world is yet to be a space without the specific events that are provided for us, to be welcoming, of our individuality, our uniqueness, our expression. Our fluidity in form and beyond.

It is something I have learnt in Turkey, my baby eyes and body saw it and adapted it deep within, as such dense conditioning. However, now, as I live here in London, I still am working through the same things baby Berfin saw her whole life. My desire and will, to be so free, that it is genuinely impossible for me to ever stop being me, and wanting to be me. I do suffer along the way to be on the receiving end. I suffer mainly to realise how many people out there, are not able to love themselves. They weren’t taught to. And the conditions a lot of people grew up in, not only their parents but their environments, their lack of resources.

My heart aches at the thought of their pain. I feel so helpless for what I wish I could do for them but knowing I am in a mortal body, like they are. I cannot be the saviour for all, when I also suffer from what I receive. Do you recognise the duality here? To be aware of another’s pain, and to be aware of one’s own. This is not an easy thing to grasp, or to accept. But this is our life. We are always learning about grace, holding the front line all the while keeping the heart open.

I wish for our world to become a land (here the writer talks about the human world, simply because animals and nature don’t give a shit. They are winning the idgaf war, for them, it simply does not exist.) where honesty of Self, is of deeper value to us all. Where we do not tear those apart, who have reached a sense of comfort in their bodies and instead allow ourselves to be inspired, without needing to compete, without breaching their boundaries and sexualising them so intently, without ever wishing for anything bad to happen to them, and value,

uplifting

one another.

Till next time.

(this topic may and probably will continue in future episodes)

Berfin

Türkçe Bölüm:

Ah. Vücudum.

Kırılgan ve esnek, somutlaşmış bir ağaç gibi uzanan vücudum. Göklere çıkar, toprağın derinliklerine iner. Sadece ikiliğiyle bir arada olabilir. Yukarı çıkan, aşağı inmeli.

Basitçe, her şeyin dualitesini deneyimledikçe, bedenimin kendi içinde bu dualiteleri de hissettiğini öğreniyorum. Bu anda, vücudum, kendi içine kapandığı durumları anımsıyordu. Ya da cesaretli olduğu anları.

Gençlik günlerimden beri “bir toplumda yaşamak" kavramını düşünmeyi çok severim. Sizi sözlü olarak kendiniz olmaya teşvik eden bir toplum, ancak kendinizi kucakladığınızda, yaptığınız her eylemin çevrenizden çok daha az hoş bir hisle karşılandığını gördüğünüz, o toplum. İlginç bir şekilde, bunu neredeyse gittiğim her yerde deneyimliyorum. Bir noktada dünyanın belirli bölgelerinde daha belirgin olduğunu düşündüm. Doğduğum toprakta, Türkiye’de. İnanılmaz derecede derin bir bastırma olsa da, cevher dolu toprak. Bu hayatta öğrendiğim yer orasıydı; akışkan bir vücuttan ziyade, dondurursam vücudumun zaman zaman daha güvenli olabileceğini düşündüğüm, o toprak. Sadece orada deneyimleyeceğimi sandım bunu. Geçtiğimiz birkaç yıl boyunca kadınlığıma adım attıkça, Ruhla olan bağlantım derinleştikçe, bu enerjinin neyle ilgili olabileceğini kavramaya başladım. Farkındalık kendi içinde, dualitesinde hem bir lütuf hem de bir lanettir. *Yazılarımda dualiteden çok sık bahsedeceğimi görebilirsiniz, kendinizi sıkı tutun.*

Basitçe söylemek gerekirse, bastırma duygusu dünyanın belirli bölgelerinde özel olarak bulunmuyor, ancak belki bazı yerler daha açıkça ünlüdür bastırmak konusunda ve belki daha görünürdürler. Ama bastırma duyusu, insani bir şey. İçimize yerleşmiş gibi geliyor bana.

Belki de genelleme yapmamalıyım. O zaman deneyimlerimden konuşmama izin verin, kendi gözlerimle, bedenimle o yaşadığım.

Günden güne çok farklı ortamlar gördüm ve insanların bedenlerinde genel olarak rahat olduklarını pek görmedim. Tabii, eğer bir festival, dans pisti, ya da genel olarak özgürleşmeye yönelik kurulmuş konteynırlarda yer alırsak başka. Komik olan da, bu gibi etkinliklere, kendi doğamızla iletişim kurmak için, içimizde geçen o kompleks doğayı anlamak için ihtiyacımızın oluşu. Vahşi yanlarımızı yüz üstüne çıkarma ihtiyacımız, özgür olmak için daha çok desteklenme ihtiyacımız, o gibi ender anlarda ortaya çıkıyor, ne hikmetse, değil mi? İnanabiliyor musunuz, bütün hayatımız boyunca bazı akşamlar / haftasonları o gittiğimiz etkinlikler olmasa, çoğunlukla bedenlerimizde bir nevi hapisteymiş gibi hissediyor kalıyoruz, olan insan yerine, yapan insan. Belki de seks bu noktada odaya giriyor. Belki de seks bileşeni ile biz kendimizi daha rahat bırakabiliyoruz doğamıza, özgürlüğümüze, o oluşumuza. Bu tabii içine sonra gireceğimiz baambaşka bir konu. Burada eklemek istediğim, o paylaştığımız samimiyetle bile, biz aslında olabileceğimiz kadar özgür sayılmayız.

Hmm.

Ben kendimi, vücudumun akışına önem veren bir insan olarak görüyorum. Kendimi özgürlüğüme adamış buluyorum, senelerce üzerinde çalıştığım ve keşfinde olduğum. Ne kadar mucizevi bir özgürlüğü tadıyor olsam da, izlendiğimi hissettiğimde, nefesimin daraldığını hissediyorum. Bir anda farkediyorum ki, vücudum donmaya başlıyor. Akışımı kaybediyorum. İçine kapanıklık süreci başlıyor. Bir nevi, o izleyenin benden istediği davranışa teslim oluyorum, sanki. Benden istedikleri şey de buymuş gibi. Beni, kapanırken görmek. Onların frekansında bulurken kendimi, beni izlemeleri. Senelerdir gözlemlediğim bir kalıp bu.

Biz izlendiğimizde, her ne yapıyorsak, nasıl oluyorsak, doğal yönlerimizle, doğal akışımızla, sakinliğimizde… O anlarda farklı şekillerde izlendiğimizi farkeder oluruz. Ben de bu izlenimleri gözlemledim. Bir tanesi hayranlıkla izleniş, sessizce size tezahürat edilmesi gibi, öyle bir his. Sanki sizin kendi oluşunuz onları öylesine derinden etkiliyor ki, size enerjileriyle “aynen böyle devam et, harikasın” diyorlar. İster istemez cesaretlendiğinizi hissediyorsunuz, size sanki yabancılar uzaktan sarılıyormuş gibi. Böyle bir izlenişle, ben hiç içime kapandığımı gözlemlemedim.

Bazen beni utangaç bırakıyor olabilir. Fakat asla donmaksızın.

Bir sonraki izleniş ise, imrenerek, kıskanarak izleyen, sizi yargılayan, memnuniyetsizlikle bakan tip. İşte burada Nazar boncuğunu getiriyoruz olayın içine, ananemin doğa okumaya başladığını hissedebiliyorum. Nazarın neden varolduğunu biliyoruz, neden korunmaya ihtiyacımız olduğunu da. Maalesef dünyamızda bazısı, kendi mutluluğunu bulamadığı için, kendi dengelerini, kendi özgürlük hislerini, (ve sizin tam olarak kendiniz oluşunuzla), onlara onların nasıl olmadıklarını hatırlatıyor bütün bu hislerle beraber. Nasıl kendileri olmadıklarını (bazen yazılarımı çevirirken anlamsızlığın içinde olduğunu görebiliyorum fakat yine de beni anlayacağınızı umuyorum, geliştireceğimi burada eklemek istedim). Hah burada söylemek istediğim, kimisi böyle hissetmesine rağmen yine de sizden esinlenebilir, kendilerini kıskançlığa kaptırmaktansa, bir hatırlatma olarak görebilirler. Ama işte, bazısı da, bu yüzeye çıkan hislerle ne yapacaklarını bilemezler, sadece gitmesini isterler. O zaman, en kolay yol, sizin varoluş gücünüzü elinizden almak istemidir, niyetidir. Bir şekilde düşmenizi istemek, mecazi olarak. Sizin kendinizi, size ait olmadığını bildiğiniz bir boşlukta buluyor olmanız bu şekilde. Ah, eğer merak ediyorsanız, bu benim bütün hayatımdır. İnsan sanar ki, farkedilmek çok güzel bir his olmalı, hayal eder ne zaman farkedileceğim diye. Fakat tanınmak her zaman bize destekleyici bir şekilde gelmez. Hatta, ben o boşluğu hissettiğim zaman, bana ait olmadığını bildiğim… böyle düşük bir dalgada bulurum kendimi (duygusal dalgamın aşağı kısımlarında), “ben ne yaptım birisini bu kadar rahatsız edecek, ki bana o kadar negatif dilekler göndersinler?” Görünmez olmak, ister bulurum kendimi.

Görünmezlik pelerini, ne çok kez diledim beni bulmasını hayatımda.

Ama bekle, bir başka şekil izleyiş de var.

Cinselleştiren izleyici.

Kozmik şaka, beni daha çok donduran hangi izleyici bilmiyorum. Nazar boncuğuna ihtiyacım olduğu tip mi, ya da vücudumun, sonuçlarından korkmamdan dolayı donmasını istediğim tip mi? Her şekilde içimde bir korkuyla kalırdım hep.

Ben kaç kez, bana açlıkla bakan insan gözü altında buldum kendimi? Kaç kez düşündüm, bir sonraki hareketim ne olmalı? Ben ben olarak kalayım mı, kalırsam da, bana gelecek ne olursa kabulleneyim mi, beni rahatsız bırakacak? Güvensiz bırakacak? Ve ve ve ve. Ya da, kendimi kapatayım mı, esas inançlarımı bırakıp, duruşumu ve görüşümü, vücudumu, özgürlük hissimi? Bazen zaten kendimi kapatmamı istiyorlarmış gibi geliyor bana çok açık bir şekilde, o izleyen şekilin, bir önceki izleyene benzer olarak, ve eğer onların istediklerine teslim olursam, kaybedersin hissi verdiği derin rahatsızlıkla.

Burada, bugün yazdığım şiiri ekleyeceğim;

“seni görüyorum

beni hep izliyorsun

düşünüyorum

benim varlığımı

bu kadar dayanılmaz bırakmalı mısın

seninki dayanılmaz olduğu için

açlık, içinde kalan

çok aç

doyumsuz, sana bir tedavi yok

sadece öğreniş var

Doğa’nın içinde

bekleyen tohum gibi

benim varlığımı

bu kadar dayanılmaz bırakmalı mısın

neden bir anda

nefes almakta zorlanıyorum ben

ah ve görüyorum

ben affeden yolu seçmişim

fakat bu

senin gözlerini

derimin içine almak demek

değildi hiç

sen şimdi

bana sahip misin demek

ben kendim kalıyorum çünkü

kaldıkça sana veriyorum kendimi

ben olmazsam da

sana veriyorum kendimi

içinden, asaletimle sağ çıkabilir miyim

sana kötü dilek tutmadan

bana pasladığın acın ile

böyle olmalı mısın

sen sevilemez değilsin

ve ben üzgünüm

seni böyle hissettirdikleri için

sana ait olan bir alan var

arzularını hissedebileceğin

benim varlığımı ihlal etmeden

beni kaçma hissiyle dolup taşacak hale

getirmeden

ya da olacaklardan korkacak hale

ben sana

yaşamı daha zorlaştırmak istemiyorum

zaten olduğu zorluktan fazla

lütfen uzağa git

bana uzaktan bak

ben sana şifa göndereyim

çünkü ben

görüyorum seni”

Berfin, 11 Ekim 2023, şiirin adı “burada sevilemeyenler yok”

Hayatta öğrendim ki, her tür insan bana çarpacak, yoluma düşecek. Benim seçim şansım yok bu konuyla ilgili. Her tür insan yargılayacak, bakacak, arzulayıp cinselleştirecek, ve kötü dileklerde bulunacak. Anladım ki dünyamız, henüz belli etkinlikler olmadığı sürece, bize özgürce farklılığımızla, bireyselliğimizle, ifademizle olabileceğimiz bir alan değil (İngilizce de alan uzay da demek, boşluk, yer, ne desem hep şaşırırım). Bizim akışımızla vücutta, ve ötesinde olabileceğimiz.

Türkiye’de bebek gözlerim ve bedenimle öğrendiğim, ve adapte olduğum derin bir koşullandırma kütlesi bu. Fakat, Londra’da yaşarken de, hala aynı şeyler üzerinde çalışıyor buluyorum kendimi, bebek Berfin’in bütün hayatı boyunca gözlemlediği. Benim kendi özgürlük arzum, ve iradem, kendi oluşumdan uzaklaşmamı imkansız kılıyor. Benim ben olmamam, özgür olmamam mümkün değil. Fakat alıcı uçta olmam canımı yakıyor, o bakışların ve niyetlerin. Çoğunlukla, ne kadar çok insanın kendi olamayışını, kendini sevemeyişini gördüğüm için canım yanıyor. Onlara öğretilmedi bu. Ve büyüdükleri koşullarda, sadece aileleri ile değil fakat çevreleri ile de, kaynak eksikliklerinin oluşu ile. Anlamamam mümkün değil.

Kalbim onların acısını düşündüğü an acıyor. Onlar için bir şey yapamıyor oluşumun farkındalığıyla çaresiz hissediyor buluyorum kendimi, fakat onlar gibi benim de fani bir bedende olduğumu anlamak, her insana yardım edemeyeceğimi bilmek, ve kurtarıcı rolünde olmadığımı görmek. Kendiniz de acınızla bir olma yolculuğundayken, o işte sınırları farkediyorsunuz. Dualite / ikilemi görüyor musunuz burada? Bir başkasının acısını anlamak, kendinizin acısını anlamak. Bu kolay değil, kabul etmesi de, kavraması da. Fakat yaşamımız böyle. Merhamet hakkında öğreniyoruz, ön cepheyi tutmayı öğreniyoruz, aynı anda kalbimizi açık tutarak.

Dünyamızın, benliğin, dürüstlüğün hepimiz için daha derin bir değeri olduğu yer, toprak olmasını diliyorum (burada yazar insan dünyasından bahsediyor, çünkü hayvanlar ve doğanın s*kinde değil, dilim için kusura bakmayınız. Idgaf ((İngilizce bir açılımdır komiğime gider)) savaşını kazanıyorlar, onlar için basitçe, s*klerinde değil.) Bedenlerinde bir rahatlık hissine ulaşmış olanları parçalamadığımız ve onlardan ilham aldığımız, rekabet etme ihtiyacını duymadığımız, sınırlarına saygı duyup onların varlık ve bedenlerini cinselleştirmediğimiz, başlarına kötü bir şey gelmesini istemediğimiz, ve birbirimizi yüceltmeye

değer verdiğimiz

bir yaşam

dilerim

hepimiz için.

Bir sonraki sefere kadar.

(bu konu gelecekteki bölümlerde devam edebilir ve muhtemelen devam edecektir)

Berfin

Berfin’s Substack

Discussion about this post